Ψάχνοντας προσωπικότητα (3)

Σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι επηρεαζόμαστε. Ίσως άλλοι πιο πολύ και άλλοι πιο λίγο. Κανείς δε μπορεί να πει ότι δε επηρεάζεται. Ο κοινωνικός περίγυρος είναι αναπόφευκτο να μας επηρεάσει. Εσύ αν ζεις σε ένα νησί χωρίς κανέναν μπορείς να πεις ότι δεν επηρεάζεσαι. Ωχ, όχι. Ούτε εσύ μπορείς. Οι καταστάσεις θα σε επηρεάσουν κι εσένα ώστε να σε αναγκάσουν να συμπεριφερθείς με έναν  τρόπο.
Αυτό που έχει ουσία είναι να έχεις τη δική σου προσωπικότητα. Και για να το καταφέρεις σημασία δεν έχει να μπορείς να μπεις σε ένα κοινωνικό σύνολο και να ακολουθείς το κάθε βήμα χωρίς να χαράξεις μια δική σου πορεία.
Θα πρέπει εκμεταλλευόμενος την επιρροή που σου ασκούν το ίντερνετ, η μουσική, η μόδα και ο κοινωνικός περίγυρος να τα εφαρμόσεις πάνω σου ώστε να σου ταιριάζουν.
Τώρα για να βρεις την προσωπικότητά σου ο δρόμος είναι μακρύς. Και για να το καταφέρεις καλό είναι να δοκιμάσεις και να ρισκάρεις. Θα καταλάβεις τι σου ταιριάζει όχι όταν ευχαριστείς τον κόσμο, αλλά όταν ευχαριστείς τον εαυτό σου.
Το ταξίδι για την προσωπικότητα σε θέλει όσο το δυνατόν πιο σκεπτικό. 

Ψάχνοντας προσωπικότητα (2)

Μέσα σε αυτή την κατάσταση της επαφής με κόσμο  και πληροφορίες διαμορφώνει ο κάθε ένας από εμάς μια διαφορετική οπτική. Μια άποψη που γεννιέται, μια επιρροή που είναι αναμενόμενη και μερικές σκέψεις ίσως από κάποιον που δε μένει στην επιφανειακή αυτή πλευρά των πραγμάτων.
Μόδες έρχονται, της ενστερνίζονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως τους κάνει να αισθάνονται πως έτσι είναι πιο κοντά στους συνομήλικους και τους ενώνει σαν μια κάστα που ξεχωρίζει από κάποιον άλλο. Δε θα ξεχάσω την περίοδο που υπήρχε αυτή η μόδα τον emo και των trendy.
Σήμερα πλέον, έχει εξαφανιστεί παντελώς αυτή η μόδα και ήρθαν στη θέση της άλλες.
Τα μικρά παιδιά αντιγράφουν σύγχρονα μουσικά είδωλα. Είναι "πολύ κουλ" να ντύνεσαι σαν και αυτούς. Κλέβεις λίγο ίσως απ τη δόξα τους. Νιώθεις ότι είσαι κάποιος.
Άλλοτε πιο λίγο, άλλοτε πιο πολύ, η επιρροή στη διαμόρφωση μια προσωπικότητας είναι φανερή.
Η φρέσκια σχετικά μόδα των hipster είναι άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα μόδας. Προσωπικά δε την βρίσκω και πολύ κακή μιας και ευνοεί την κουλτούρα και την παραπάνω σκέψη. Το ¨λίγο από παλιά" στυλ είναι πολύ όμορφο και σε κάνει να ζεις κάτι το οποίο δεν έζησες ποτέ. Κάποτε όμως βαριέσαι να βλέπεις όλο το κόσμο με ένα καρό πουκάμισο και τεράστια γυαλιά. Κάποτε βαριέσαι να μη μπορείς να βρεις κάτι μοναδικό σε έναν άνθρωπο.

Ψάχνοντας προσωπικότητα (1)

Καθημερινά δεχόμαστε τόσες επιρροές, ειδικά σε μια εποχή τέτοια που οι πληροφορία διακατέχει η μία την άλλη και που οι μόδες ακαριαία αλλάζουν. Είναι ένα γεγονός.
Σε μια κοινωνία που η επικοινωνία πλέον επικεντρώνεται ίσως στον κόσμο του ίντερνετ, της εκ δια μέσου επικοινωνίας, της ταχύτητας και της έλλειψης προσωπικού χρόνου συνάμα με την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση που ο καθένας επιδιώκει.
Μέσα σε αυτή τη κοινωνία ζω κι εγώ. Αναπτύσσω κοινωνικές επαφές στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στα διάφορα φροντιστήρια... Αλλά τον ελεύθερο χρόνο μου τον ξόδευα σε ατελείωτες ώρες σερφαρίσματος το οποίο εδώ και κάποιους μήνες προσπαθώ να περιορίσω.
Η επίδραση του διαδικτύου στους νεότερους είναι άμεσα εμφανής. Μαθαίνουμε τα πάντα πλέον από αυτό και έχουμε τόσες πληροφορίες ώστε να μη μπορούμε να τις διαχειριστούμε όλες.
Καθημερινά, κάνοντας αρκετές διαδρομές με λεωφορεία, μετρό και τραίνα παρατηρώ τον κόσμο. Είναι σχεδόν όλοι τους με ένα κινητό στο χέρι. -Αν με ρωτήσεις το παραδέχομαι ότι κι εγώ ένα τεράστιο δέσιμο με το κινητό μου.- Πλέον λοιπόν το βλέπω και στους άλλους αυτό. Με ένα smartphone στο χέρι και την οθόνη να γεμίζει πίξελ μιας "εικονικής" ζωής, που μόνο εικονική δε τη λες στις μέρες μας. Ένα facebook γεμάτο φίλους φίλων και αγνώστους που μοιράζεσαι πράγματα και σκέψεις σου. Ένα twitter που διαβάζει ότι γίνεται τη στιγμή που γίνεται -ακόμη και αν αυτό είναι η επιτυχία της μακαρονάδας μιας σημερινής κοπέλας-. Ένα foursquare που σου δείχνει τα άτομα τα οποία μοιράζεσαι τα πάντα που βρίσκονται, τι κάνουν, πόσο απέχετε κτλ. Ένα instagram γεμάτο φωτογραφίες από ίσως κάποιους καλλιτέχνες νέας γενιάς ή μερικές αστείες καθημερινές και πετυχημένες ατάκες σε κάποιο 9gag. Ακόμη μια προσιτή και νεανική μόδα και λίγος ρομαντισμός σε μερικές κινούμενες φωτογραφίες στο tumbrl. Ένα blog γεμάτο σκέψεις που ίσως δεν αφορούν κανέναν και ίσως αφορούν πολλούς. Ένα youtube γαμάτο εκφραστική μουσική και άπειρα ποσταρίσματα των αγαπημένων τραγουδιών που σε εκφράζουν.
Αυτή είναι η σύγχρονη ζωή. Και είτε πολύ, είτε λίγο, αποτελεί κομμάτι και της δικής σου καθημερινότητας.

Χωρισμός

Ήτανε στιγμές που με μισούσες
κι άλλες που 'λεγες πως μ' αγαπούσες.
Ήτανε στιγμές που σε ζητούσα
κι άλλες που απλά σε συγχωρούσα.
Ήτανε μαρτύριο για εμάς, τώρα γκρίζος και κενός καμβάς.

Δε θα είμαι τώρα όπως πρώτα,
δε θα σου χτυπώ εγώ την πόρτα.
Τώρα είναι απλά επιλογή σου,
άδεια σκέψη μοιάζει η σιωπή σου.

Το κρεβάτι δε χωρά τους δυο μας,
έφυγε και ο ρομαντισμός μας.
Η κουζίνα άμα μας μιλούσε,
τους καβγάδες μόνο θα ηχούσε.

Τα σεντόνια μας τα ξέρουν όλα,
κάθε σκέψη έχουν για εικόνα


Κάδρα και μελαγχολιές,
οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
θέλουν να μας δείξουνε το χθες,
και τα σ' αγαπώ που εκεί μου λες.



Τώρα πια δε με κοιτάς στα μάτια,
φεύγω, βάζω μία ροζ γραβάτα,
που εσύ μου 'χες χαρίσει
και την πόρτα πια έχω ανοίξει.

Σε φιλάω, τρέμω, σταβρωτά
και μου λες: "να περνάς καλά"
Σε κοιτάω τώρα μες τα μάτια
και σου λέω ένα "αντίο" για πάντα.

Φθινόπωρο

Έφυγε το καλοκαίρι. Μια νέα αρχή εμφανίστηκε στο κινητό μου. Έλεγε 1-09-2012.
Θυμάμαι είχα πει πως θα γεμίσω μπαταρίες για αυτή τη χρονιά. Το έκανα. Το καλοκαίρι ήταν μια όμορφη και απολαυστική ξεκούραση από μια πίεση που αν δεν εξάτμιζε σιγά σιγά ίσως θα βρισκόταν ο κόσμος μου πλημμυρισμένος από ένα τσουνάμι που θα 'χε προκληθεί.

Κάθε Σεπτέμβριος είναι μια κατάθλιψη επιστροφής στην καθημερινότητα, αλλά αυτό είναι που ίσως απολαμβάνουμε περισσότερο. Άλλωστε αυτές οι χαζές στιγμές είναι που κάνουν τη διαφορά και όχι οι "Σπέσιαλ" ημέρες που αν ήταν πιο πυκνές θα ήταν τόσο βαρετές.

Κάθε Σεπτέμβριος φέρνει τον αέρα της αισιοδοξίας. Μια αναγέννηση. Καθώς βλέπεις τα νεκρά φύλλα να τριγυρίζουν στους δρόμους ελεύθερα και να δημιουργούν ένα τόσο περίεργα όμορφο τοπίο, σκέφτεσαι πόσο όμορφα είναι πλασμένα όλα. Κάτι σαν φυσικά κομφετί πέφτουν από πάνω σου την ώρα που πας μια βόλτα με τους φίλους σου, την ώρα που φιλάς κάποιον, την ώρα που κλαις για μια αποτυχία ή την ώρα που βγαίνεις χαρούμενος επειδή πέρασες ένα μάθημα.

Κάθε Σεπτέμβριος σε προετοιμάζει για τον υπόλοιπο χρόνο.
Κάθε Σεπτέμβριος είναι η αρχή που ήθελες να κάνεις, ότι κι αν είναι αυτό.
Κάθε Σεπτέμβριος σε βρίσκει με ένα λίγο πιο διαφορετικό εαυτό σου.
Κάθε Σεπτέμβριος σε φέρνει σε επαφή ομαλά με την καθημερινότητα.
Κάθε Σεπτέμβριος είναι εκεί να σε αφυπνίζει.
Κάθε Σεπτέμβριος είναι η αρχή του φθινοπώρου.

Κάθε Φθινόπωρο σου δίνει την ευκαιρία να αρχίσεις κάτι καινούργιο. Μη τη χαραμίσεις.

Φιλιά

Φιλί, το. Ουσ. Το φιλί (ή ο ασπασμός) είναι το άγγιγμα των χειλιών σε μια επιφάνεια. Αποτελεί συνηθισμένη πρακτική των ανθρώπων και μπορεί να είναι έκφραση αγάπης, τρυφερότητας ή σεβασμού. Χρησιμοποιείται ακόμα για χαιρετισμό και αποχαιρετισμό. Το φιλί μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εκφρασθεί, επίσης, η ρομαντική αγάπη ή η σεξουαλική επιθυμία μεταξύ δύο ανθρώπων. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ρήμα φιλώ, που είναι συνώνυμο του ρήματος αγαπώ. Γι' αυτό το λόγο, στην καθαρεύουσα και σε αρχαιότερα ελληνικά κείμενα χρησιμοποιείται η λέξη ασπασμός, που αναφέρεται στην ίδια πράξη.

Όσους ορισμούς και να διαβάσω ποτέ δε θα καταλάβω ακριβώς τι σημαίνει ένα φιλί. Ένα φιλί μπορεί να υποσχεθεί πολλά. Μπορεί να είναι παρορμητικό, μπορεί να αναγκαστείς να το κάνεις, μπορεί να το θες τόσο πολύ.
Καθόμουν σήμερα και σιγά σιγά έψαχνα τα μηνύματά μου. Ήθελα να δω που έχω μοιράσει τα φιλιά μου, ποια φιλιά έχω πάρει και από που, κάτω από ποιες συνθήκες και με τι σκοπό. Αισθάνομαι ότι κάπου εκεί τα μπέρδεψα. Σκεφτόμουν πως είναι δυνατόν να έχω δώσει κάποια φιλιά που δεν έπρεπε, πως άλλα δε τα 'δωσα ποτέ και πως άλλα θα τα θυμάμαι για πάντα.
Ήμουν πάντα τόσο χαζός που νόμιζα πως ένα φιλί είναι η αρχή για κάτι παραπάνω, για αυτό που αποκαλούν "έρωτα". Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ήθελα να χαμογελάσω, να το φωνάξω και να δώσω κι άλλα. Κάπου εκεί όμως σπάει η φούσκα και ο κόσμος μου δεν άντεξε και διαλύθηκε. Δεν ήταν έτσι όπως τα σκεφτόμουν. Ένα φιλί δε σημαίνει απαραίτητα κάτι. Χαιρόμουν τσάμπα. Τις επόμενες μέρες πια δε θα μιλούσαμε ξανά. Κι όλο αυτό ανόητα και χωρίς λόγο. Συμβαίνει συνέχεια. Το έχω συζητήσει με φίλους μου. Εμφανίζονται ξαφνικά στη ζωή σου, σου πετάνε τόσα όμορφα λόγια, ανταποδίδεις, ενθουσιάζεσαι και μετά τι; Τι γίνεται μετά; Αν μου έλυνε κάποιος αυτή την απορία ή θα ήξερα τι να κάνω ή δε θα ξανά έδινα πουθενά το φιλί μου.
Μέχρι τότε θα συνεχίζω να το ψάχνω. Θα προσπαθήσω να καταλάβω τι γίνεται και άμα το βρω θα σας ενημερώσω κάποια στιγμή στο μέλλον.
Μέχρι τότε μην πειραματίζεστε με τα φιλιά σας και μη ρωτάτε γιατί σας τα έδωσαν. Αυτό θα το καταλάβετε στην πορεία. Μην αναλύετε τα πράγματα σαν εμένα. Να κοιτάτε απλά να χαίρεστε τη στιγμή γιατί ίσως, μερικές φορές αυτό είναι αρκετό.
Μια αγκαλιά και ένα φιλί -συνήθως- αποτελεί μια καλή ανάμνηση όπως και να χει.

Απολογισμός(;) (long version)

Αυτή τη φορά με ένα μοχίτο και χαλαρή διάθεση απολάμβανα το ελάχιστο αεράκι έξω στο μπαλκόνι. Φόρεσα τα ακουστικά μου και ξαφνικά βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Αλλά τι λέω; Στον δικό μου κόσμο ήμουν πάλι. Σε αυτόν που σκέφτομαι όπως θέλω εγώ. Σε αυτόν που κάθομαι και αξιολογώ τον  εαυτό μου και τις πράξεις μου. Σε αυτόν που σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν γινόντουσαν κάποιες κινήσεις ή το αντίστροφο.
Από που να ξεκινήσω; Από που; Εν αρχή ειν ο λόγος... αλλά τα λόγια μου είναι τόσο μπερδεμένα. Πόσες χιλιάδες εικόνες; Ώρες ώρες νιώθω σαν μια φωτογραφική μηχανή. Ταυτίζομαι άκρως με αυτήν. Αλλά μια φωτογραφική μηχανή δεν ενεργεί, δε στέκεται μπροστά σε κάποιον, δεν έχει τόσο περίπλοκο μυαλό.
Είναι ένα πολύ περίεργο καλοκαίρι. Αισθάνομαι ότι ωριμάζω. Δε ξέρω. Είναι τόσο πολύπλοκο αυτό που νιώθω. Θέλει ώρες περιγραφής. Νιώθω πως ότι ένιωθα το κάθε περσινό καλοκαίρι είναι τόσο μικρό σε σχέση με κάθε επόμενο. Βρίσκω χαζές τις προηγούμενες σκέψεις. Άραγε τα ίδια θα πιστεύω και του χρόνου; Άραγε θα πετάξω ότι νιώθω τώρα; Όσες εικόνες έχω αποθηκεύσει; Όσα πράγματα με άγγιξαν;
Όχι. Αυτό που θέλω είναι να γεμίσω πράγματα. Να νιώσω κι άλλα. Και να τα 'χω για πάντα μέσα μου. Να θυμάμαι όμορφες αλλά και άσχημα εικόνες. Να θυμάμαι πως ήταν κάθε στιγμή. Να θυμάμαι πως έζησα.
Όλα ξεκίνησα το 2010. Όταν πήρα μερικά ρούχα και έναν μικρό αρκούδο μαζί μου στο ταξίδι από το χωριό στην Αθήνα. Ήμουν 18 ετών. Μόλις είχα τελειώσει με το σχολείο. Είχα πετύχει στις πανελλήνιες. Είχα περάσει στο Πανεπιστήμιου του Πειραιά. Δε ξέρω αλλά πιστεύω ότι εκτός από τα πράγματα που ίσως πάρω από τη σχολή πήρα το πιο σημαντικό. Μετακόμισα στην Αθήνα. Ήρθα σε ένα τόσο διαφορετικό κόσμο και γέμισα τόσα -ανάμεικτα πάντα- συναισθήματα.
Αλλά αυτά -λίγο πολύ- διηγούνται σε ένα άλλο ποστ.
Αυτόν τον χρόνο τα πράγματα έγιναν λίγο πιο πολύπλοκα όμως από τον προηγούμενο. Κύριος άξονας αυτόν ο άνθρωπος.
ΦΙΛΟΙ. Ομολογώ πως είμαι ανοιχτός στο να γνωρίζω νέα άτομα και να δημιουργώ όμορφες παρέες. Παρέες που ξέρεις ότι μπορείς να επικοινωνήσεις, να περάσεις καλά και να ξεχαστείς.
Είναι γνωστό πως μερικοί άνθρωποι μένουν στη ζωή μας -για το πόσο δεν ξέρω- και κάποιοι άλλοι μας εγκαταλείπουν. Έτσι συνέβη λοιπόν και φέτος. Το σημαντικό είναι πως ξέρεις πως μπορείς να πάρεις ένα τηλέφωνο κάποιον και να βρεθείτε για έναν καφέ. Να πάρεις το μετρό και να συναντηθείτε στα αγαπημένα σας μέρη. Να μιλήσετε με τις ώρες. Μετά να πάτε να φάτε. Να συνεχίσετε τη συζήτηση, να πείτε δυο τρεις μαλακίες και να περάσετε καλά -γιατί όχι να φλερτάρετε-. Όταν σου λένε φίλοι σου πως σε αγαπάνε σε στιγμές αδυναμίας, πάει να πει πως έχουν καταφέρει να νιώσουν οικεία μαζί σου. Είναι απίστευτη η συγκίνηση που παίρνεις όταν σου λένε κάτι τέτοιο. Η καρδιά σπάει και τα μάτια είναι έτοιμα να δακρύσουν. Ειδικά όταν σου το κάνουν μόλις φεύγεις για τις διακοπές σου. Κάτι σπάει. Ξέρεις πως θα λείψεις σε κάποια άτομα. Πως θα χαρούν όταν θα γυρίσεις σπίτι. Ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει τόσο πολύ και σε σκέφτεται. Είναι αυτά τα άτομα που θα περάσετε μαζί  κάποιες τόσο μα τόσο στενές στιγμές.
ΣΧΕΣΕΙΣ. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να φλερτάρεις. Να νιώθεις αυτή την ωραία αίσθηση που δεν περιγράφεται αλλά μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ. Σκοπόν σε κάθε ραντεβού μου ήταν να γνωρίζω ενδιαφέροντα άτομα που να έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Μέσα από όλο αυτό, δένεσαι με ένα άτομο που θα σου κάνει αυτό το "κλικ". Αυτό το άτομο που με την πρώτη ματιά ίσως θα σε κάνει να ερωτευτείς ή απλά τέλος πάντων να ενθουσιαστείς. Να νιώθεις αυτές τις περίεργες πεταλούδες στο στομάχι. Ε λοιπόν, το ζήσαμε πολύ καλό αυτό, αυτόν τον χρόνο. Μόνο ένα φλερτ κατάφερε να οδηγήσει σε σχέση. Σε σχέση που δεν κράτησε πολύ δυστυχώς. Αλλά σε κάτι τόσο όμορφο που σαν ανάμνηση θα φροντίσω να μου μείνει αυτό το όμορφο πράγμα που έζησα. Αυτά τα φιλιά στην πολύ παγωμένη Αθήνα. Αυτές οι αγκαλιές στην προσπάθεια να ζεσταθούμε. Αυτό το τριαντάφυλλο και το λουκέτο με τα αρχικά μας. Αυτά θα με γεμίζουν και θα με κάνουν να επιμείνω στο να φλερτάρω.

Σου είπα ελάχιστα και πολύ περιληπτικά κάποια βασικά πράγματα. Αλλά δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ μόνο αυτά. Και η εικόνα δεν είναι φτιαγμένη σωστά. Απλά δεν ξέρω, ήθελα να τα μοιραστώ. Ήθελα να μοιραστώ κάποιες πολύ βασικές σκέψεις. Είναι λίγο ανακατεμένες , λίγο βιαστικές και άσχημα περιληπτικές. Ευτυχώς που δεν είναι αυτό περίληψη των πανελλαδικών. Απλά θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή. Να γνωρίσετε άτομα στη ζωή σας. Να προσπαθήσετε να ανοιχτείτε, να πάρετε και να δώσετε πράγματα. Να είστε ικανοί να παλέψετε για αυτό. Να έχετε το θάρρος να αντιμετωπίσετε κάποια πράγματα. Να μπορείτε να κάνετε στην άκρη τον εγωισμό σας. Να μη το βάλετε κάτω και να πληγωθείτε. Να είστε πάντα με το χαμόγελο και να έχετε όρεξη για νέα πράγματα και χώρο για να τα βάλετε.

Τραγούδια

Έπιασα τον εαυτό μου ακόμη μια φορά ακούγοντας μουσική, καθισμένος στο λεωφορείο να σκέφτομαι εμάς. Τι ωραία που ήταν τότε. Σε συνδυάζω με τραγούδια. Τραγούδια έρωτα και τρέλας, τραγούδια φλερτ που μου φέρνουν στο μυαλό τόσα πολλά. Τραγούδια που φέρνουν εσένα στο μυαλό. Τραγούδια που με στιγματίζουν. Τραγούδια που παρόμοια δε θα ξαναβγούν. Τραγούδια που περιγράφουν την περίοδο που ήμουν μαζί σου, έστω για λίγο αλλά και την μετέπειτα. Πόνος, στεναχώρια και μια αίσθηση ότι κάτι λείπει πια. Βασικά ότι κάτι χάθηκε. Ότι κάτι έσβησε; Ίσως. Αλλά σκεφτόμουν να σου αφιερώσω ένα τραγούδι. Να σε βρω κάπου και να στο στείλω. Και ίσως να ξαναμιλούσαμε. Να ξαναγινόταν αυτό το κάτι. Εκείνη τη στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι η απόφαση ήταν κοινή, πως είχα κι εγώ λόγους να μην ξαναγυρίσω. Έτσι είναι αυτά.

 

Απολογισμός

Καθώς κάθομαι με ένα ποτήρι Moschato D'asti στο χέρι, και λίγα δάκρυα στο πρόσωπο, που έχουν προκληθεί από ανάμεικτα συναισθήματα, ζω το τέλος της τελευταίας μέρας στην Αθήνα.
Τις τελευταίες μέρες έχω νιώσει τόσο δυνατά συναισθήματα. Αγάπησα μερικά παιδιά τόσο πολύ. Ελπίζω να συνεχίσω με αυτά και να κάνουμε παρέα. Να μείνει αυτό που υπάρχει. Περνάω τόσο όμορφα μαζί τους μερικές φορές. Είναι αυτή η υπέροχη αίσθηση του να μπορείς να ανοιχτείς άπειρα σε κάποιον και να του πεις ότι σε προβληματίζει. Να μη χρειάζεται να λες γενικότητες, δικαιολογίες και ψέματα. Ξέρετε εσείς και για αυτό σας λατρεύω. Και όσο σας έχω δίπλα μου θα νιώθω σαν τον πιο μεγάλο βασιλιά, σαν τον πιο πλούσιο άνθρωπο στον κόσμο, σαν τον πιο όμορφο εαυτό μου.
Από την άλλη μεριά, η πλήρης αποτυχία σε μια εξεταστική σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο άχρηστος, που δεν έχεις δύναμη να προσπαθήσεις. Τα αποτυχημένα φλερτ, που όλο λες "δε θα ξαναπροσπαθήσω" κι όλο στη διαδικασία αυτή μπαίνεις, είναι από τις πιο πονεμένες ιστορίες. Και δυστυχώς είναι αρκετά. Θέλω να τα βάλω όλα κάπου. Δε ξέρω. Το μυαλό μου αυτόν τον χρόνο πήρε τόσες πληροφορίες, έγιναν τόσα πολλά πράγματα, ένιωσα τόσα πολλά. Ήταν μια χρονιά γεμάτη μπορώ να πω. Είμαι τόσο μπερδεμένος. Για το μόνο που χαίρομαι είναι πως αυτό το καλοκαίρι θα ησυχάσω από όλα αυτά. Θα βάλω σε μια τάξη πράγματα. Θα κρατήσω μόνο την ουσία. Θα κάνω σκέψεις και θα δράσω έτσι όπως θέλω. Θα έχω κάποια άτομα να μοιραστώ τα νέα μου, την καθημερινότητα και κυρίως τη ζωή μου. Αγαπώ τη ζωή στην Αθήνα. Αγαπώ τη ζωή μου και δε θα την άλλαζα με κανενός. Είτε έτσι είτε αλλιώς για άλλη μια χρονιά κατάφερα να πάρω πολλά, να δώσω πολλά και να δω πολλά. 

Εξεταστική

Είναι αυτή η περίοδος που νόμιζες ότι δε θα έρθει ποτέ.

Θυμάσαι πολύ καλά πως πατούσες στη σχολή, για να πας για καφέ με τους φίλους σου. Θυμάσαι πως είχες άπειρες ώρες μαθήματα. Όμως θυμάσαι ποτέ τη στιγμή που ο καθηγητής εξηγούσε τη Λογιστική Κόστους να καταλάβαινες τίποτα; Θυμάσαι να είχες ανοίξει το βιβλίο όλη τη διάρκεια πριν;

Ε λοιπόν δεν είναι καθόλου τυχαίο. Τώρα καταλαβαίνεις πως όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, δε γίνεται να σου μπουν μες το κεφάλι 1.000 σελίδες ενός επιστημονικού βιβλίου μέσα σε 2 μέρες. Αυτή η εξεταστική ήρθε για να μου δώσει μια από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου. Πάντα η ίδια θλίψη, σε κάθε εξεταστική. Πάντα αυτό το κενό βλέμμα ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου. 

Τι μου λες για επιτόκια και πληθωρισμό τώρα; Είναι καλοκαίρι! Θέλω να ερωτευτώ! Να φλερτάρω και να βγω για ποτό με τους φίλους μου. Είσαι κι εσύ ρε εξεταστική... Διαλέγεις τις χειρότερες εποχές να υπάρχεις. Και άντε το χειμώνα παλεύεσαι. Το καλοκαίρι όμως, κόβεις κώλους.

Θέλεις ή δε θέλεις;

Καλύτερα μη με ρωτήσεις κάτι τέτοιο γιατί ειλικρινά δε θα έχω απάντηση. Δεν ξέρω.
Είναι αυτές οι φάσεις που πιάνεις τον εαυτό σου ξενερωμένο με όλα. Είναι αυτές οι στιγμές που βλέπεις όμορφο κόσμο και δε σου κάνει αίσθηση. Οι στιγμές που δε θες ούτε κατά διάνοια να φλερτάρεις. Η απόλυτη στιγμή που δεν έχεις όρεξη να πιάσεις "κουβεντούλα" και πραγματικά περιμένεις μόνο κάτι αληθινό να σου γεμίσει ευχάριστα τη μέρα σου. Ο κόσμος είναι σκληρός. Κάθε μέρα αναγκάζεσαι να πολεμάς μαζί του. Κάθε μέρα βάζεις κάποια όρια, κάνεις κάποιους απολογισμού, συμπεραίνεις κάποια πράγματα. Κάποιες φορές κουράζεσαι και πέφτεις. Άλλες φορές πάλι χαμογελάς, ακούς τη μουσική σου και περνάς καλά με τους δικούς σου ανθρώπους. Όπως και να χει, ελπίζω όλο αυτό να είναι απλά μια φάση. Ίσως είναι μέχρι οι κοντινοί σου φίλοι να καταλάβουν τι παίζει και να τρέξουν να σε βοηθήσουν. Να σε βγάλουν έξω και να σε κάνουν να γελάσεις για ακόμη μια φορά.

Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.

Είμαι από τα άτομα που συνηθίζουν να πρήζουν τα αρχίδια των φίλων τους πως "όλα θα πάνε καλά", πως "όλα γίνονται για κάποιον λόγο", πως "έπρεπε να γίνει" και πως "θα σε βοηθήσει να χειρίζεσαι καλύτερα τα συναισθήματά σου".
Να χειρίζεσαι τα ποια;
Πως γίνεται αυτό;
Τα συναισθήματα δεν είναι αυτό που λέμε κάτι κόντρα στην λογική;
Κάτι που δεν το τιθασεύεις;

Θυμάμαι το 2010, που έπαθα το μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ μόλις ήρθα Αθήνα, από ένα μικρό χωριό, να σπουδάσω.
Ο κόσμος ήταν τόσο βιαστικός. Τα πάντα κινούνταν τόσο γρήγορα. Ήταν λες και ζούσα σε άλλον πλανήτη μέχρι τότε.
Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα πανεπιστήμιο με χιλιάδες άτομα.  Γνώρισα τόσα άτομα και την επόμενη δε θυμόμουν ούτε το μικρό τους όνομα.
Ξαφνικά άρχισα να βγαίνω ραντεβού.
Άρχισα να συναντώ κόσμο για καφέ. Μέχρι και από το facebook και το twitter.

Σε μια φάση αισθανόμουν κάτι πολύ περίεργο. Ένιωσα πως ζω κάτι τελείως περίεργο. Ακόμη το νιώθω φυσικά. -Είναι το μόνο ίσως που δεν έχει αλλάξει πάνω μου.- Γνώρισα τόσο κόσμο και κατάλαβα το πόσο κρύοι και ρηχοί ήταν. Δεν αισθανόντουσαν ούτε στο παραμικρό τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου. Δε σε καταλάβαιναν.
Ίσως σε ένα κομμάτι έφταιξα κι εγώ. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από τις νέες μου γνωριμίες, που μπορεί να υπήρξα ή να φάνηκα λίγο πιεστικός. Ήταν η εποχή που θεωρούσα ότι ένα φιλί είναι η αρχή κάτι άλλου ή ότι ένα "φάσωμα" είναι σχέση.
Έπειτα, δεν ξαναβρεθήκαμε με πολλά άτομα. Ένιωσα λες και με πρόδωσαν.
Δεν ξέρω γιατί έγινε όλο αυτό. Μάλλον είχαν συνηθίσει στους ομοίους τους. Στην ίδια κακία και την μύτη μέχρι τον Άρη.
Από τότε προσαρμόστηκα.
Έγινα πολύ πιο δυνατός από όλο αυτό. Από όλη τη συναναστροφή με όλον αυτόν τον κόσμο.
Θα μπορούσες να πεις πως πλέον είμαι το ίδιο με αυτά τα άτομα. Πολύ θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου αλλά δεν είναι έτσι.
Αυτό που έμαθα και κάθε μέρα θα το μαθαίνω ακόμη καλύτερα, είναι το πως δείχνω τον ενθουσιασμό μου, να εξακριβώνω τα συναισθήματά μου και να γίνομαι λίγο πιο κλειστός χωρίς αυτό να με αλλοιώνει σαν Ηλία.
Είμαι το ίδιο άτομο με μια ικανότητα επιπλέον: Να μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου και να διακρίνω το καλό μου από το αντίστοιχο κακό.
Νιώθω πως σε μόλις 1,5 χρόνο έχω γίνει εντελώς διαφορετικός.
Είμαι χαρούμενος όταν έχω την δυνατότητα να βοηθήσω φίλους μου να μη πιαστούν στην ίδια παγίδα με εμένα.
Δεν θέλω για κανένα λόγο να είμαι ένα σνομπ και ρηχό άτομο. Απλά παλεύω για την επιβίωσή μου με μια ζούγκλα και πλέον βάζω πάνω απ' όλα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Φιλία(;)

Λένε πως τους εχθρούς σου τους έχεις εξασφαλίσει. Με τους φίλους σου όμως τι γίνεται; Ποιοι θεωρούνται φίλοι σου; Τι είναι φιλία; Είναι εύκολο αυτό σήμερα; Κρατάει για πάντα;

Δε ξέρω γιατί μέσα μου νιώθω πως σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν έχω τι να απαντήσω. Ανέκαθεν, δεν ήμουν ένα άτομα που είχα μια σταθερή παρέα ή κάποιον που να τον θεωρεί κολλητό. Δεν είχα ποτέ από αυτό νομίζω. Δε ξέρω αν θα έχω ή αν έχω τώρα.

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι «φίλος σου είναι αυτός που είναι μαζί σου ακόμη και στα δύσκολα». Θα μπορούσα να πιστέψω σε αυτή τη θεωρία, αλλά στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να είναι από πάνω σου αρκετό χρόνο ώστε να αντιμετωπίσει μαζί σου τα προβλήματά σου. Επίσης, η ζωή τρέχει τόσο γρήγορα που τα προβλήματα που αναπτύσσονται, είναι τόσα πολλά που κανείς δεν προλαβαίνει να λύσει, ή ακόμη και να μπει στην διαδικασία, των προβλημάτων των άλλων.

Σήμερα οι σχέσεις έχουν γίνει αρκετά πιο πολύπλοκες. Φίλοι σου βρίσκονται ξαφνικά στο κρεβάτι σου, πρώην σχέσεις έρχονται ξανά στο προσκήνιο, κρατάς φιλική επαφή με κάποια πρώην σχέση σου, χάνεις επαφή με μερικά άτομα και ακόμη καμιά φορά, τα βρίσκεις με αυτούς που θεωρούσες εχθρούς σου. Σήμερα λόγω του facebook, του twitter και συναφών ιντερνετικών κόσμων, η επικοινωνία έχει γίνει περισσότερο εικονική και λιγότερο φυσική.

Πλέον δε βγαίνεις για καφέ για να κάνεις κάποιον φίλο, δεν τον γνωρίζεις απαραίτητα στη σχολή, στη δουλειά ή μέσω γνωστών σε ένα μπαρ, αλλά ανταλλάσετε απόψεις μέσω του ίντερνετ.

Προσωπικά το θεωρώ απολύτως υγιές. Άλλωστε δεν αλλάζει η φύση του άλλου που έχεις απέναντί σου, αλλά το μέσο. Σαφώς και θέλει μεγάλη προσοχή στο τι θα γνωρίσεις, γιατί υπάρχουν άτομα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τι ζωή σου κτλ.

Από την άλλη, υπάρχουν και άτομα που κάνουν μπροστά σου τους φίλους σου και από πίσω από την πλάτη σου, ή τον τοίχο του facebook  κτλ, μιλάνε με άσχημο τρόπο για εσένα και σε θάβουν. Θα μου επιτρέψεις αυτή τη συμπεριφορά να τη θεωρώ λίγο χειρότερη από την απιστία στα πλαίσια μιας σχέσης.

Η φιλία, όταν βέβαια είναι υγιής, κρατάει και σου προσφέρει κάτι τόσο μοναδικό και όμορφο. Αλλά όπως όλα τα καλά πράγματα, η φιλία κάποια στιγμή χάνεται. Οι λόγοι είναι άπειροι. Συνήθως μια φιλία κρατάει περισσότερο από μία σχέση και λειτουργεί ξανά, ακόμη πιο δύσκολα.

Άνοιξη

Η εποχή που όλα τα λουλούδια ανθίζουν έφτασε. Χρώματα αντικαθιστούν  το μουντό καφέ, ξερό δέντρο που ήταν το μόνο που είχε απομείνει για να σου θυμίζει τη φυσική ζωή, 

μέσα σε ένα περιορισμένο χώρο από τσιμέντο.

Το κρύο σταματά σιγά σιγά και τη θέση του παίρνει ένα δροσερό αεράκι που σε βγάζει από τον κόπο του να φοράς 10 μπλούζες για να βγεις έξω. 

Οι βόλτες στο Θησείο, την Ακρόπολη, το Σύνταγμα, το Πασαλιμάνι, την Γλυφάδα, φαίνονται ακόμη πιο ρομαντικές. Ειδικά κάτω από αυτόν τον ήλιο μετά τις 4, που σπάει, που σου επιτρέπει μέχρι και να τον κοιτάξεις ανάμεσα από 3 δροσερά τριαντάφυλλα.

Είναι οι στιγμή που θα βγουν κάτι απαίσια σκουλικάκια από έναν απαίσιο σάκο, από ένα απαίσιο δέντρο για τους περισσότερους αφού δε σταματούν τα φτερνίσματα από τις αλεργίες. Κι όμως! Αυτά όλα τα απαίσια θα βγει κάτι τόσο όμορφο. Μια τεράστια πεταλούδα με δυο 

πολύχρωμα φτερά και τα πιο τρελά σχήματα.

Αυτό θα σου θυμίζει, πως οι απαίσιες στιγμές

που πέρασες όλο το χειμώνα, οι μουντές μέρες, τα άχρωμα βράδια,

 τώρα με την Άνοιξη, θα ξεχαστούν και

θα μετατραπούν σε κάτι όμορφο, δημιουργικό, διαφορετικό και γεμάτο ζωή.

Αυτό είναι το ξεχωριστό μήνυμα που παίρνω κάθε χρόνο από αυτή.

Teenage Dream

Είναι αυτές οι νύχτες που συνήθως κατά τις 12 και η ώρα εγώ κάνω έναν μικρό απολογισμό. Για το τι στόχους πετυχαίνω και πόσους έχω ακόμη. Κάθε φορά όμως που κάνω και ένα νέο όνειρο, σχέδιο, πρόγραμμα, ξεχνάω αυτά που έχω καταφέρει και είναι σα να αρχίζω από το μηδέν. Στα 19 μου χρόνια αρχίζω να ζω αυτό που λέμε "εφηβικά όνειρα". Αυτό που θες να περνάς όμορφα, να γνωρίζεις νέα σημεία, νέο κόσμος, νέα μυαλά. Αυτή η εμπειρία έχει σχεδόν - αν όχι περισσότερο - της ίδια γεύση με μια γρανίτα στο ζεστό κέντρο της Αθήνας.
Εσύ μπορεί να πιστεύεις πως είναι αργά για αυτές τις όμορφες στιγμές. Εγώ νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Η φοιτητική ζωή.
Δεν έκανες όνειρα; Δεν ήθελες να πετύχεις τόσους στόχους; Δεν απογοητεύτηκες όταν προσγειώθηκες στην σκληρή "πραγματικότητα";
Θες να σου πω κάτι; Εμένα δε θα αφήσω κανένας να μου κόψει τα φτερά μου. Πάντα θα θέλω να πετύχω κάποια πράγματα. Όποιος σταθεί εμπόδιο θα τον πολεμήσω. Θα πέσω στη μάχη κι ότι πετύχω. Δε θέλω να γίνω άλλος ένας από εκείνους που γυρνάνε από τα γραφεία τους εξουθενωμένοι και κάθονται σε έναν καναπέ με μπύρα και πίτσα για να δουν ποδόσφαιρο. Δε θέλω να μπω σε αυτή τη φυλακή.
Ειδικά στις μέρες μας όλοι με κοιτούν περίεργα όταν τους αποκαλύπτω τα σχέδιά μου. Κι εγώ το κάνω στον εαυτό μου. Αλλά το θέλω τόσο. Θέλω να απαλλαγώ από τα τετριμένα. Θέλω κάτι που όταν διψάω θα είναι εκεί για να το απολαύσω.
Θα σου πω πως έχει σύντομα: Ή κάνεις όνειρα και πετυχαίνεις έστω και μερικά ή δεν κάνεις και δεν πετυχαίνεις τίποτα.

Katy Perry - Teenage Dream

Ανθρώπινη Οντότητα

Νομίζω ότι έχω προσπαθήσει αρκετά, να καταλάβω τον άνθρωπο. Να μπορέσω να βλέπω ότι βλέπει, να αισθάνομαι ότι αισθάνεται, να μπαίνω στη δική του θέση. Όλες οι προσπάθειες χαρακτηρίζονται από απόλυτη αποτυχία.
Είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό για εμένα, το πως σκέφτονται έτσι και τόσο διαφορετικά όλοι από εμένα.
Πως θα δεθώ με κάποιο άτομο όταν δεν ξέρω πως ενεργεί;
Πως θα εμπιστευτώ τους προβληματισμούς μου και τις σκέψεις μου όταν δεν ξέρω την αντίδραση και το αν θα μείνει κάτι προσωπικό μεταξύ μας;
Πως θα δώσω κομμάτι της ζωής μου χωρίς να ξέρω τι θα πάρω;
Ξέρω ότι σε αυτές τις σχέσεις ρισκάρεις. Ίσως καμιά φορά "κόβεις με το μάτι" και έχεις τον τρόπο σου και την αντίστοιχη κατανόηση σε μερικά άτομα.
Όμως τι δύσκολο όταν ο άλλον είναι κλειστός; Όταν δε συζητά εύκολα κάτι μαζί σου;
Φαντάζομαι θα το έχεις βιώσει κι εσύ. Θα έχεις αναρωτηθεί γιατί να συμβαίνει αυτό.
Δεν μπορούμε όμως να είμαστε όλοι ίδιοι. Κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετική λογική, τελείως διαφορετική στάση απέναντι στα γεγονότα. Και αυτό δεν το θεωρώ άσχημο, αν σκεφτείς την διαφορετικότητα του καθενός και την κατάρριψη της έννοιας του σωστού-λάθους. Απλά είναι στιγμές που το θεωρώ ένα εμπόδιο ανάμεσα στην επικοινωνία δύο ή παραπάνω ατόμων.
Όπως και να έχει, δεν χρειάζεται να μας πληγώνει αυτό το γεγονός. Γιατί αυτό είναι που μας γεμίζει εμπειρία πάνω στο φαινόμενο Άνθρωπος και μας βοηθά στην καλύτερη και πιο σφαιρική άποψη-γνώμη-ματιά. :)

Επιστροφή.

Μπορεί να μην είναι μετά από καιρό, μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά, αλλά κάθε φορά χαίρομαι την επιστροφή στην Αθήνα. Ίσως είναι η ανανεωμένη σκέψη του νέου χρόνου και τα όμορφα σχέδια που έχει κάνει το μυαλό για ακόμη μία φορά.
Δεν ξέρω, αυτή η πόλη έχει κάτι που με μαγνητίζει. Είναι το ίδιο που σε κάνει μερικές φορές να τη σιχαίνεσαι. Η κίνηση, η φασαρία, ο κόσμος, το στρίμωγμα στα ΜΜΜ, μπορεί να είναι άσχημα, ιδίως όταν έχεις ξυπνήσει "στραβά". Αλλά όπως λέω πάντα, με δυο ακουστικά στα αυτιά, όλο αυτό φαντάζει μαγικό.
So, φορτώνουμε μπαταρίες για ακόμη μία χρονιά στην πρωτεύουσα!