Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.

Είμαι από τα άτομα που συνηθίζουν να πρήζουν τα αρχίδια των φίλων τους πως "όλα θα πάνε καλά", πως "όλα γίνονται για κάποιον λόγο", πως "έπρεπε να γίνει" και πως "θα σε βοηθήσει να χειρίζεσαι καλύτερα τα συναισθήματά σου".
Να χειρίζεσαι τα ποια;
Πως γίνεται αυτό;
Τα συναισθήματα δεν είναι αυτό που λέμε κάτι κόντρα στην λογική;
Κάτι που δεν το τιθασεύεις;

Θυμάμαι το 2010, που έπαθα το μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ μόλις ήρθα Αθήνα, από ένα μικρό χωριό, να σπουδάσω.
Ο κόσμος ήταν τόσο βιαστικός. Τα πάντα κινούνταν τόσο γρήγορα. Ήταν λες και ζούσα σε άλλον πλανήτη μέχρι τότε.
Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα πανεπιστήμιο με χιλιάδες άτομα.  Γνώρισα τόσα άτομα και την επόμενη δε θυμόμουν ούτε το μικρό τους όνομα.
Ξαφνικά άρχισα να βγαίνω ραντεβού.
Άρχισα να συναντώ κόσμο για καφέ. Μέχρι και από το facebook και το twitter.

Σε μια φάση αισθανόμουν κάτι πολύ περίεργο. Ένιωσα πως ζω κάτι τελείως περίεργο. Ακόμη το νιώθω φυσικά. -Είναι το μόνο ίσως που δεν έχει αλλάξει πάνω μου.- Γνώρισα τόσο κόσμο και κατάλαβα το πόσο κρύοι και ρηχοί ήταν. Δεν αισθανόντουσαν ούτε στο παραμικρό τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου. Δε σε καταλάβαιναν.
Ίσως σε ένα κομμάτι έφταιξα κι εγώ. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από τις νέες μου γνωριμίες, που μπορεί να υπήρξα ή να φάνηκα λίγο πιεστικός. Ήταν η εποχή που θεωρούσα ότι ένα φιλί είναι η αρχή κάτι άλλου ή ότι ένα "φάσωμα" είναι σχέση.
Έπειτα, δεν ξαναβρεθήκαμε με πολλά άτομα. Ένιωσα λες και με πρόδωσαν.
Δεν ξέρω γιατί έγινε όλο αυτό. Μάλλον είχαν συνηθίσει στους ομοίους τους. Στην ίδια κακία και την μύτη μέχρι τον Άρη.
Από τότε προσαρμόστηκα.
Έγινα πολύ πιο δυνατός από όλο αυτό. Από όλη τη συναναστροφή με όλον αυτόν τον κόσμο.
Θα μπορούσες να πεις πως πλέον είμαι το ίδιο με αυτά τα άτομα. Πολύ θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου αλλά δεν είναι έτσι.
Αυτό που έμαθα και κάθε μέρα θα το μαθαίνω ακόμη καλύτερα, είναι το πως δείχνω τον ενθουσιασμό μου, να εξακριβώνω τα συναισθήματά μου και να γίνομαι λίγο πιο κλειστός χωρίς αυτό να με αλλοιώνει σαν Ηλία.
Είμαι το ίδιο άτομο με μια ικανότητα επιπλέον: Να μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου και να διακρίνω το καλό μου από το αντίστοιχο κακό.
Νιώθω πως σε μόλις 1,5 χρόνο έχω γίνει εντελώς διαφορετικός.
Είμαι χαρούμενος όταν έχω την δυνατότητα να βοηθήσω φίλους μου να μη πιαστούν στην ίδια παγίδα με εμένα.
Δεν θέλω για κανένα λόγο να είμαι ένα σνομπ και ρηχό άτομο. Απλά παλεύω για την επιβίωσή μου με μια ζούγκλα και πλέον βάζω πάνω απ' όλα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Φιλία(;)

Λένε πως τους εχθρούς σου τους έχεις εξασφαλίσει. Με τους φίλους σου όμως τι γίνεται; Ποιοι θεωρούνται φίλοι σου; Τι είναι φιλία; Είναι εύκολο αυτό σήμερα; Κρατάει για πάντα;

Δε ξέρω γιατί μέσα μου νιώθω πως σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν έχω τι να απαντήσω. Ανέκαθεν, δεν ήμουν ένα άτομα που είχα μια σταθερή παρέα ή κάποιον που να τον θεωρεί κολλητό. Δεν είχα ποτέ από αυτό νομίζω. Δε ξέρω αν θα έχω ή αν έχω τώρα.

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι «φίλος σου είναι αυτός που είναι μαζί σου ακόμη και στα δύσκολα». Θα μπορούσα να πιστέψω σε αυτή τη θεωρία, αλλά στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να είναι από πάνω σου αρκετό χρόνο ώστε να αντιμετωπίσει μαζί σου τα προβλήματά σου. Επίσης, η ζωή τρέχει τόσο γρήγορα που τα προβλήματα που αναπτύσσονται, είναι τόσα πολλά που κανείς δεν προλαβαίνει να λύσει, ή ακόμη και να μπει στην διαδικασία, των προβλημάτων των άλλων.

Σήμερα οι σχέσεις έχουν γίνει αρκετά πιο πολύπλοκες. Φίλοι σου βρίσκονται ξαφνικά στο κρεβάτι σου, πρώην σχέσεις έρχονται ξανά στο προσκήνιο, κρατάς φιλική επαφή με κάποια πρώην σχέση σου, χάνεις επαφή με μερικά άτομα και ακόμη καμιά φορά, τα βρίσκεις με αυτούς που θεωρούσες εχθρούς σου. Σήμερα λόγω του facebook, του twitter και συναφών ιντερνετικών κόσμων, η επικοινωνία έχει γίνει περισσότερο εικονική και λιγότερο φυσική.

Πλέον δε βγαίνεις για καφέ για να κάνεις κάποιον φίλο, δεν τον γνωρίζεις απαραίτητα στη σχολή, στη δουλειά ή μέσω γνωστών σε ένα μπαρ, αλλά ανταλλάσετε απόψεις μέσω του ίντερνετ.

Προσωπικά το θεωρώ απολύτως υγιές. Άλλωστε δεν αλλάζει η φύση του άλλου που έχεις απέναντί σου, αλλά το μέσο. Σαφώς και θέλει μεγάλη προσοχή στο τι θα γνωρίσεις, γιατί υπάρχουν άτομα που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τι ζωή σου κτλ.

Από την άλλη, υπάρχουν και άτομα που κάνουν μπροστά σου τους φίλους σου και από πίσω από την πλάτη σου, ή τον τοίχο του facebook  κτλ, μιλάνε με άσχημο τρόπο για εσένα και σε θάβουν. Θα μου επιτρέψεις αυτή τη συμπεριφορά να τη θεωρώ λίγο χειρότερη από την απιστία στα πλαίσια μιας σχέσης.

Η φιλία, όταν βέβαια είναι υγιής, κρατάει και σου προσφέρει κάτι τόσο μοναδικό και όμορφο. Αλλά όπως όλα τα καλά πράγματα, η φιλία κάποια στιγμή χάνεται. Οι λόγοι είναι άπειροι. Συνήθως μια φιλία κρατάει περισσότερο από μία σχέση και λειτουργεί ξανά, ακόμη πιο δύσκολα.

Άνοιξη

Η εποχή που όλα τα λουλούδια ανθίζουν έφτασε. Χρώματα αντικαθιστούν  το μουντό καφέ, ξερό δέντρο που ήταν το μόνο που είχε απομείνει για να σου θυμίζει τη φυσική ζωή, 

μέσα σε ένα περιορισμένο χώρο από τσιμέντο.

Το κρύο σταματά σιγά σιγά και τη θέση του παίρνει ένα δροσερό αεράκι που σε βγάζει από τον κόπο του να φοράς 10 μπλούζες για να βγεις έξω. 

Οι βόλτες στο Θησείο, την Ακρόπολη, το Σύνταγμα, το Πασαλιμάνι, την Γλυφάδα, φαίνονται ακόμη πιο ρομαντικές. Ειδικά κάτω από αυτόν τον ήλιο μετά τις 4, που σπάει, που σου επιτρέπει μέχρι και να τον κοιτάξεις ανάμεσα από 3 δροσερά τριαντάφυλλα.

Είναι οι στιγμή που θα βγουν κάτι απαίσια σκουλικάκια από έναν απαίσιο σάκο, από ένα απαίσιο δέντρο για τους περισσότερους αφού δε σταματούν τα φτερνίσματα από τις αλεργίες. Κι όμως! Αυτά όλα τα απαίσια θα βγει κάτι τόσο όμορφο. Μια τεράστια πεταλούδα με δυο 

πολύχρωμα φτερά και τα πιο τρελά σχήματα.

Αυτό θα σου θυμίζει, πως οι απαίσιες στιγμές

που πέρασες όλο το χειμώνα, οι μουντές μέρες, τα άχρωμα βράδια,

 τώρα με την Άνοιξη, θα ξεχαστούν και

θα μετατραπούν σε κάτι όμορφο, δημιουργικό, διαφορετικό και γεμάτο ζωή.

Αυτό είναι το ξεχωριστό μήνυμα που παίρνω κάθε χρόνο από αυτή.