Είμαι από τα άτομα που συνηθίζουν να πρήζουν τα αρχίδια των φίλων τους πως "όλα θα πάνε καλά", πως "όλα γίνονται για κάποιον λόγο", πως "έπρεπε να γίνει" και πως "θα σε βοηθήσει να χειρίζεσαι καλύτερα τα συναισθήματά σου".
Να χειρίζεσαι τα ποια;
Πως γίνεται αυτό;
Τα συναισθήματα δεν είναι αυτό που λέμε κάτι κόντρα στην λογική;
Κάτι που δεν το τιθασεύεις;
Θυμάμαι το 2010, που έπαθα το μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ μόλις ήρθα Αθήνα, από ένα μικρό χωριό, να σπουδάσω.
Ο κόσμος ήταν τόσο βιαστικός. Τα πάντα κινούνταν τόσο γρήγορα. Ήταν λες και ζούσα σε άλλον πλανήτη μέχρι τότε.
Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα πανεπιστήμιο με χιλιάδες άτομα. Γνώρισα τόσα άτομα και την επόμενη δε θυμόμουν ούτε το μικρό τους όνομα.
Ξαφνικά άρχισα να βγαίνω ραντεβού.
Άρχισα να συναντώ κόσμο για καφέ. Μέχρι και από το facebook και το twitter.
Σε μια φάση αισθανόμουν κάτι πολύ περίεργο. Ένιωσα πως ζω κάτι τελείως περίεργο. Ακόμη το νιώθω φυσικά. -Είναι το μόνο ίσως που δεν έχει αλλάξει πάνω μου.- Γνώρισα τόσο κόσμο και κατάλαβα το πόσο κρύοι και ρηχοί ήταν. Δεν αισθανόντουσαν ούτε στο παραμικρό τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου. Δε σε καταλάβαιναν.
Ίσως σε ένα κομμάτι έφταιξα κι εγώ. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από τις νέες μου γνωριμίες, που μπορεί να υπήρξα ή να φάνηκα λίγο πιεστικός. Ήταν η εποχή που θεωρούσα ότι ένα φιλί είναι η αρχή κάτι άλλου ή ότι ένα "φάσωμα" είναι σχέση.
Έπειτα, δεν ξαναβρεθήκαμε με πολλά άτομα. Ένιωσα λες και με πρόδωσαν.
Δεν ξέρω γιατί έγινε όλο αυτό. Μάλλον είχαν συνηθίσει στους ομοίους τους. Στην ίδια κακία και την μύτη μέχρι τον Άρη.
Από τότε προσαρμόστηκα.
Έγινα πολύ πιο δυνατός από όλο αυτό. Από όλη τη συναναστροφή με όλον αυτόν τον κόσμο.
Θα μπορούσες να πεις πως πλέον είμαι το ίδιο με αυτά τα άτομα. Πολύ θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου αλλά δεν είναι έτσι.
Αυτό που έμαθα και κάθε μέρα θα το μαθαίνω ακόμη καλύτερα, είναι το πως δείχνω τον ενθουσιασμό μου, να εξακριβώνω τα συναισθήματά μου και να γίνομαι λίγο πιο κλειστός χωρίς αυτό να με αλλοιώνει σαν Ηλία.
Είμαι το ίδιο άτομο με μια ικανότητα επιπλέον: Να μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου και να διακρίνω το καλό μου από το αντίστοιχο κακό.
Νιώθω πως σε μόλις 1,5 χρόνο έχω γίνει εντελώς διαφορετικός.
Είμαι χαρούμενος όταν έχω την δυνατότητα να βοηθήσω φίλους μου να μη πιαστούν στην ίδια παγίδα με εμένα.
Δεν θέλω για κανένα λόγο να είμαι ένα σνομπ και ρηχό άτομο. Απλά παλεύω για την επιβίωσή μου με μια ζούγκλα και πλέον βάζω πάνω απ' όλα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Να χειρίζεσαι τα ποια;
Πως γίνεται αυτό;
Τα συναισθήματα δεν είναι αυτό που λέμε κάτι κόντρα στην λογική;
Κάτι που δεν το τιθασεύεις;
Θυμάμαι το 2010, που έπαθα το μεγαλύτερο πολιτισμικό σοκ μόλις ήρθα Αθήνα, από ένα μικρό χωριό, να σπουδάσω.
Ο κόσμος ήταν τόσο βιαστικός. Τα πάντα κινούνταν τόσο γρήγορα. Ήταν λες και ζούσα σε άλλον πλανήτη μέχρι τότε.
Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα πανεπιστήμιο με χιλιάδες άτομα. Γνώρισα τόσα άτομα και την επόμενη δε θυμόμουν ούτε το μικρό τους όνομα.
Ξαφνικά άρχισα να βγαίνω ραντεβού.
Άρχισα να συναντώ κόσμο για καφέ. Μέχρι και από το facebook και το twitter.
Σε μια φάση αισθανόμουν κάτι πολύ περίεργο. Ένιωσα πως ζω κάτι τελείως περίεργο. Ακόμη το νιώθω φυσικά. -Είναι το μόνο ίσως που δεν έχει αλλάξει πάνω μου.- Γνώρισα τόσο κόσμο και κατάλαβα το πόσο κρύοι και ρηχοί ήταν. Δεν αισθανόντουσαν ούτε στο παραμικρό τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου. Δε σε καταλάβαιναν.
Ίσως σε ένα κομμάτι έφταιξα κι εγώ. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος από τις νέες μου γνωριμίες, που μπορεί να υπήρξα ή να φάνηκα λίγο πιεστικός. Ήταν η εποχή που θεωρούσα ότι ένα φιλί είναι η αρχή κάτι άλλου ή ότι ένα "φάσωμα" είναι σχέση.
Έπειτα, δεν ξαναβρεθήκαμε με πολλά άτομα. Ένιωσα λες και με πρόδωσαν.
Δεν ξέρω γιατί έγινε όλο αυτό. Μάλλον είχαν συνηθίσει στους ομοίους τους. Στην ίδια κακία και την μύτη μέχρι τον Άρη.
Από τότε προσαρμόστηκα.
Έγινα πολύ πιο δυνατός από όλο αυτό. Από όλη τη συναναστροφή με όλον αυτόν τον κόσμο.
Θα μπορούσες να πεις πως πλέον είμαι το ίδιο με αυτά τα άτομα. Πολύ θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου αλλά δεν είναι έτσι.
Αυτό που έμαθα και κάθε μέρα θα το μαθαίνω ακόμη καλύτερα, είναι το πως δείχνω τον ενθουσιασμό μου, να εξακριβώνω τα συναισθήματά μου και να γίνομαι λίγο πιο κλειστός χωρίς αυτό να με αλλοιώνει σαν Ηλία.
Είμαι το ίδιο άτομο με μια ικανότητα επιπλέον: Να μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου και να διακρίνω το καλό μου από το αντίστοιχο κακό.
Νιώθω πως σε μόλις 1,5 χρόνο έχω γίνει εντελώς διαφορετικός.
Είμαι χαρούμενος όταν έχω την δυνατότητα να βοηθήσω φίλους μου να μη πιαστούν στην ίδια παγίδα με εμένα.
Δεν θέλω για κανένα λόγο να είμαι ένα σνομπ και ρηχό άτομο. Απλά παλεύω για την επιβίωσή μου με μια ζούγκλα και πλέον βάζω πάνω απ' όλα τον ίδιο μου τον εαυτό.
το να ζεις σε μια πόλη είναι δύσκολο. Η ταχύτητα, οι αναλώσιμες ανθρώπινες σχέσεις, η μοναξιά είναι καταστάσεις που όταν έχεις μεγαλώσει σε διαφορετικό περιβάλλον, μπορούν να σε τρελάνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καλό που μπόρεσες να αλλάξεις, που προσαρμόστηκες και σαφώς ωρίμασες. Πρέπει τώρα να προσέξεις το επόμενο σφάλμα. Το να γίνεις πιεστικός στους φίλους σου νομίζοντας ότι τους βοηθάς να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Το ζήτημα είναι ότι κάποιοι θέλουν να κάνουν τα ίδια λάθη και κάποιοι άλλοι πρέπει να κάνουν τα ίδια λάθη για να ωριμάσουν κι αυτοί με την σειρά τους