Απολογισμός

Καθώς κάθομαι με ένα ποτήρι Moschato D'asti στο χέρι, και λίγα δάκρυα στο πρόσωπο, που έχουν προκληθεί από ανάμεικτα συναισθήματα, ζω το τέλος της τελευταίας μέρας στην Αθήνα.
Τις τελευταίες μέρες έχω νιώσει τόσο δυνατά συναισθήματα. Αγάπησα μερικά παιδιά τόσο πολύ. Ελπίζω να συνεχίσω με αυτά και να κάνουμε παρέα. Να μείνει αυτό που υπάρχει. Περνάω τόσο όμορφα μαζί τους μερικές φορές. Είναι αυτή η υπέροχη αίσθηση του να μπορείς να ανοιχτείς άπειρα σε κάποιον και να του πεις ότι σε προβληματίζει. Να μη χρειάζεται να λες γενικότητες, δικαιολογίες και ψέματα. Ξέρετε εσείς και για αυτό σας λατρεύω. Και όσο σας έχω δίπλα μου θα νιώθω σαν τον πιο μεγάλο βασιλιά, σαν τον πιο πλούσιο άνθρωπο στον κόσμο, σαν τον πιο όμορφο εαυτό μου.
Από την άλλη μεριά, η πλήρης αποτυχία σε μια εξεταστική σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο άχρηστος, που δεν έχεις δύναμη να προσπαθήσεις. Τα αποτυχημένα φλερτ, που όλο λες "δε θα ξαναπροσπαθήσω" κι όλο στη διαδικασία αυτή μπαίνεις, είναι από τις πιο πονεμένες ιστορίες. Και δυστυχώς είναι αρκετά. Θέλω να τα βάλω όλα κάπου. Δε ξέρω. Το μυαλό μου αυτόν τον χρόνο πήρε τόσες πληροφορίες, έγιναν τόσα πολλά πράγματα, ένιωσα τόσα πολλά. Ήταν μια χρονιά γεμάτη μπορώ να πω. Είμαι τόσο μπερδεμένος. Για το μόνο που χαίρομαι είναι πως αυτό το καλοκαίρι θα ησυχάσω από όλα αυτά. Θα βάλω σε μια τάξη πράγματα. Θα κρατήσω μόνο την ουσία. Θα κάνω σκέψεις και θα δράσω έτσι όπως θέλω. Θα έχω κάποια άτομα να μοιραστώ τα νέα μου, την καθημερινότητα και κυρίως τη ζωή μου. Αγαπώ τη ζωή στην Αθήνα. Αγαπώ τη ζωή μου και δε θα την άλλαζα με κανενός. Είτε έτσι είτε αλλιώς για άλλη μια χρονιά κατάφερα να πάρω πολλά, να δώσω πολλά και να δω πολλά.