Χωρισμός

Ήτανε στιγμές που με μισούσες
κι άλλες που 'λεγες πως μ' αγαπούσες.
Ήτανε στιγμές που σε ζητούσα
κι άλλες που απλά σε συγχωρούσα.
Ήτανε μαρτύριο για εμάς, τώρα γκρίζος και κενός καμβάς.

Δε θα είμαι τώρα όπως πρώτα,
δε θα σου χτυπώ εγώ την πόρτα.
Τώρα είναι απλά επιλογή σου,
άδεια σκέψη μοιάζει η σιωπή σου.

Το κρεβάτι δε χωρά τους δυο μας,
έφυγε και ο ρομαντισμός μας.
Η κουζίνα άμα μας μιλούσε,
τους καβγάδες μόνο θα ηχούσε.

Τα σεντόνια μας τα ξέρουν όλα,
κάθε σκέψη έχουν για εικόνα


Κάδρα και μελαγχολιές,
οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
θέλουν να μας δείξουνε το χθες,
και τα σ' αγαπώ που εκεί μου λες.



Τώρα πια δε με κοιτάς στα μάτια,
φεύγω, βάζω μία ροζ γραβάτα,
που εσύ μου 'χες χαρίσει
και την πόρτα πια έχω ανοίξει.

Σε φιλάω, τρέμω, σταβρωτά
και μου λες: "να περνάς καλά"
Σε κοιτάω τώρα μες τα μάτια
και σου λέω ένα "αντίο" για πάντα.