Αυτή τη φορά με ένα μοχίτο και χαλαρή διάθεση απολάμβανα το ελάχιστο αεράκι έξω στο μπαλκόνι. Φόρεσα τα ακουστικά μου και ξαφνικά βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Αλλά τι λέω; Στον δικό μου κόσμο ήμουν πάλι. Σε αυτόν που σκέφτομαι όπως θέλω εγώ. Σε αυτόν που κάθομαι και αξιολογώ τον εαυτό μου και τις πράξεις μου. Σε αυτόν που σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν γινόντουσαν κάποιες κινήσεις ή το αντίστροφο.
Από που να ξεκινήσω; Από που; Εν αρχή ειν ο λόγος... αλλά τα λόγια μου είναι τόσο μπερδεμένα. Πόσες χιλιάδες εικόνες; Ώρες ώρες νιώθω σαν μια φωτογραφική μηχανή. Ταυτίζομαι άκρως με αυτήν. Αλλά μια φωτογραφική μηχανή δεν ενεργεί, δε στέκεται μπροστά σε κάποιον, δεν έχει τόσο περίπλοκο μυαλό.
Είναι ένα πολύ περίεργο καλοκαίρι. Αισθάνομαι ότι ωριμάζω. Δε ξέρω. Είναι τόσο πολύπλοκο αυτό που νιώθω. Θέλει ώρες περιγραφής. Νιώθω πως ότι ένιωθα το κάθε περσινό καλοκαίρι είναι τόσο μικρό σε σχέση με κάθε επόμενο. Βρίσκω χαζές τις προηγούμενες σκέψεις. Άραγε τα ίδια θα πιστεύω και του χρόνου; Άραγε θα πετάξω ότι νιώθω τώρα; Όσες εικόνες έχω αποθηκεύσει; Όσα πράγματα με άγγιξαν;
Όχι. Αυτό που θέλω είναι να γεμίσω πράγματα. Να νιώσω κι άλλα. Και να τα 'χω για πάντα μέσα μου. Να θυμάμαι όμορφες αλλά και άσχημα εικόνες. Να θυμάμαι πως ήταν κάθε στιγμή. Να θυμάμαι πως έζησα.
Όλα ξεκίνησα το 2010. Όταν πήρα μερικά ρούχα και έναν μικρό αρκούδο μαζί μου στο ταξίδι από το χωριό στην Αθήνα. Ήμουν 18 ετών. Μόλις είχα τελειώσει με το σχολείο. Είχα πετύχει στις πανελλήνιες. Είχα περάσει στο Πανεπιστήμιου του Πειραιά. Δε ξέρω αλλά πιστεύω ότι εκτός από τα πράγματα που ίσως πάρω από τη σχολή πήρα το πιο σημαντικό. Μετακόμισα στην Αθήνα. Ήρθα σε ένα τόσο διαφορετικό κόσμο και γέμισα τόσα -ανάμεικτα πάντα- συναισθήματα.
Αλλά αυτά -λίγο πολύ- διηγούνται σε ένα άλλο ποστ.
Αυτόν τον χρόνο τα πράγματα έγιναν λίγο πιο πολύπλοκα όμως από τον προηγούμενο. Κύριος άξονας αυτόν ο άνθρωπος.
ΦΙΛΟΙ. Ομολογώ πως είμαι ανοιχτός στο να γνωρίζω νέα άτομα και να δημιουργώ όμορφες παρέες. Παρέες που ξέρεις ότι μπορείς να επικοινωνήσεις, να περάσεις καλά και να ξεχαστείς.
Είναι γνωστό πως μερικοί άνθρωποι μένουν στη ζωή μας -για το πόσο δεν ξέρω- και κάποιοι άλλοι μας εγκαταλείπουν. Έτσι συνέβη λοιπόν και φέτος. Το σημαντικό είναι πως ξέρεις πως μπορείς να πάρεις ένα τηλέφωνο κάποιον και να βρεθείτε για έναν καφέ. Να πάρεις το μετρό και να συναντηθείτε στα αγαπημένα σας μέρη. Να μιλήσετε με τις ώρες. Μετά να πάτε να φάτε. Να συνεχίσετε τη συζήτηση, να πείτε δυο τρεις μαλακίες και να περάσετε καλά -γιατί όχι να φλερτάρετε-. Όταν σου λένε φίλοι σου πως σε αγαπάνε σε στιγμές αδυναμίας, πάει να πει πως έχουν καταφέρει να νιώσουν οικεία μαζί σου. Είναι απίστευτη η συγκίνηση που παίρνεις όταν σου λένε κάτι τέτοιο. Η καρδιά σπάει και τα μάτια είναι έτοιμα να δακρύσουν. Ειδικά όταν σου το κάνουν μόλις φεύγεις για τις διακοπές σου. Κάτι σπάει. Ξέρεις πως θα λείψεις σε κάποια άτομα. Πως θα χαρούν όταν θα γυρίσεις σπίτι. Ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει τόσο πολύ και σε σκέφτεται. Είναι αυτά τα άτομα που θα περάσετε μαζί κάποιες τόσο μα τόσο στενές στιγμές.
ΣΧΕΣΕΙΣ. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να φλερτάρεις. Να νιώθεις αυτή την ωραία αίσθηση που δεν περιγράφεται αλλά μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ. Σκοπόν σε κάθε ραντεβού μου ήταν να γνωρίζω ενδιαφέροντα άτομα που να έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Μέσα από όλο αυτό, δένεσαι με ένα άτομο που θα σου κάνει αυτό το "κλικ". Αυτό το άτομο που με την πρώτη ματιά ίσως θα σε κάνει να ερωτευτείς ή απλά τέλος πάντων να ενθουσιαστείς. Να νιώθεις αυτές τις περίεργες πεταλούδες στο στομάχι. Ε λοιπόν, το ζήσαμε πολύ καλό αυτό, αυτόν τον χρόνο. Μόνο ένα φλερτ κατάφερε να οδηγήσει σε σχέση. Σε σχέση που δεν κράτησε πολύ δυστυχώς. Αλλά σε κάτι τόσο όμορφο που σαν ανάμνηση θα φροντίσω να μου μείνει αυτό το όμορφο πράγμα που έζησα. Αυτά τα φιλιά στην πολύ παγωμένη Αθήνα. Αυτές οι αγκαλιές στην προσπάθεια να ζεσταθούμε. Αυτό το τριαντάφυλλο και το λουκέτο με τα αρχικά μας. Αυτά θα με γεμίζουν και θα με κάνουν να επιμείνω στο να φλερτάρω.
Σου είπα ελάχιστα και πολύ περιληπτικά κάποια βασικά πράγματα. Αλλά δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ μόνο αυτά. Και η εικόνα δεν είναι φτιαγμένη σωστά. Απλά δεν ξέρω, ήθελα να τα μοιραστώ. Ήθελα να μοιραστώ κάποιες πολύ βασικές σκέψεις. Είναι λίγο ανακατεμένες , λίγο βιαστικές και άσχημα περιληπτικές. Ευτυχώς που δεν είναι αυτό περίληψη των πανελλαδικών. Απλά θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή. Να γνωρίσετε άτομα στη ζωή σας. Να προσπαθήσετε να ανοιχτείτε, να πάρετε και να δώσετε πράγματα. Να είστε ικανοί να παλέψετε για αυτό. Να έχετε το θάρρος να αντιμετωπίσετε κάποια πράγματα. Να μπορείτε να κάνετε στην άκρη τον εγωισμό σας. Να μη το βάλετε κάτω και να πληγωθείτε. Να είστε πάντα με το χαμόγελο και να έχετε όρεξη για νέα πράγματα και χώρο για να τα βάλετε.
Από που να ξεκινήσω; Από που; Εν αρχή ειν ο λόγος... αλλά τα λόγια μου είναι τόσο μπερδεμένα. Πόσες χιλιάδες εικόνες; Ώρες ώρες νιώθω σαν μια φωτογραφική μηχανή. Ταυτίζομαι άκρως με αυτήν. Αλλά μια φωτογραφική μηχανή δεν ενεργεί, δε στέκεται μπροστά σε κάποιον, δεν έχει τόσο περίπλοκο μυαλό.
Είναι ένα πολύ περίεργο καλοκαίρι. Αισθάνομαι ότι ωριμάζω. Δε ξέρω. Είναι τόσο πολύπλοκο αυτό που νιώθω. Θέλει ώρες περιγραφής. Νιώθω πως ότι ένιωθα το κάθε περσινό καλοκαίρι είναι τόσο μικρό σε σχέση με κάθε επόμενο. Βρίσκω χαζές τις προηγούμενες σκέψεις. Άραγε τα ίδια θα πιστεύω και του χρόνου; Άραγε θα πετάξω ότι νιώθω τώρα; Όσες εικόνες έχω αποθηκεύσει; Όσα πράγματα με άγγιξαν;
Όχι. Αυτό που θέλω είναι να γεμίσω πράγματα. Να νιώσω κι άλλα. Και να τα 'χω για πάντα μέσα μου. Να θυμάμαι όμορφες αλλά και άσχημα εικόνες. Να θυμάμαι πως ήταν κάθε στιγμή. Να θυμάμαι πως έζησα.
Όλα ξεκίνησα το 2010. Όταν πήρα μερικά ρούχα και έναν μικρό αρκούδο μαζί μου στο ταξίδι από το χωριό στην Αθήνα. Ήμουν 18 ετών. Μόλις είχα τελειώσει με το σχολείο. Είχα πετύχει στις πανελλήνιες. Είχα περάσει στο Πανεπιστήμιου του Πειραιά. Δε ξέρω αλλά πιστεύω ότι εκτός από τα πράγματα που ίσως πάρω από τη σχολή πήρα το πιο σημαντικό. Μετακόμισα στην Αθήνα. Ήρθα σε ένα τόσο διαφορετικό κόσμο και γέμισα τόσα -ανάμεικτα πάντα- συναισθήματα.
Αλλά αυτά -λίγο πολύ- διηγούνται σε ένα άλλο ποστ.
Αυτόν τον χρόνο τα πράγματα έγιναν λίγο πιο πολύπλοκα όμως από τον προηγούμενο. Κύριος άξονας αυτόν ο άνθρωπος.
ΦΙΛΟΙ. Ομολογώ πως είμαι ανοιχτός στο να γνωρίζω νέα άτομα και να δημιουργώ όμορφες παρέες. Παρέες που ξέρεις ότι μπορείς να επικοινωνήσεις, να περάσεις καλά και να ξεχαστείς.
Είναι γνωστό πως μερικοί άνθρωποι μένουν στη ζωή μας -για το πόσο δεν ξέρω- και κάποιοι άλλοι μας εγκαταλείπουν. Έτσι συνέβη λοιπόν και φέτος. Το σημαντικό είναι πως ξέρεις πως μπορείς να πάρεις ένα τηλέφωνο κάποιον και να βρεθείτε για έναν καφέ. Να πάρεις το μετρό και να συναντηθείτε στα αγαπημένα σας μέρη. Να μιλήσετε με τις ώρες. Μετά να πάτε να φάτε. Να συνεχίσετε τη συζήτηση, να πείτε δυο τρεις μαλακίες και να περάσετε καλά -γιατί όχι να φλερτάρετε-. Όταν σου λένε φίλοι σου πως σε αγαπάνε σε στιγμές αδυναμίας, πάει να πει πως έχουν καταφέρει να νιώσουν οικεία μαζί σου. Είναι απίστευτη η συγκίνηση που παίρνεις όταν σου λένε κάτι τέτοιο. Η καρδιά σπάει και τα μάτια είναι έτοιμα να δακρύσουν. Ειδικά όταν σου το κάνουν μόλις φεύγεις για τις διακοπές σου. Κάτι σπάει. Ξέρεις πως θα λείψεις σε κάποια άτομα. Πως θα χαρούν όταν θα γυρίσεις σπίτι. Ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει τόσο πολύ και σε σκέφτεται. Είναι αυτά τα άτομα που θα περάσετε μαζί κάποιες τόσο μα τόσο στενές στιγμές.
ΣΧΕΣΕΙΣ. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να φλερτάρεις. Να νιώθεις αυτή την ωραία αίσθηση που δεν περιγράφεται αλλά μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ. Σκοπόν σε κάθε ραντεβού μου ήταν να γνωρίζω ενδιαφέροντα άτομα που να έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Μέσα από όλο αυτό, δένεσαι με ένα άτομο που θα σου κάνει αυτό το "κλικ". Αυτό το άτομο που με την πρώτη ματιά ίσως θα σε κάνει να ερωτευτείς ή απλά τέλος πάντων να ενθουσιαστείς. Να νιώθεις αυτές τις περίεργες πεταλούδες στο στομάχι. Ε λοιπόν, το ζήσαμε πολύ καλό αυτό, αυτόν τον χρόνο. Μόνο ένα φλερτ κατάφερε να οδηγήσει σε σχέση. Σε σχέση που δεν κράτησε πολύ δυστυχώς. Αλλά σε κάτι τόσο όμορφο που σαν ανάμνηση θα φροντίσω να μου μείνει αυτό το όμορφο πράγμα που έζησα. Αυτά τα φιλιά στην πολύ παγωμένη Αθήνα. Αυτές οι αγκαλιές στην προσπάθεια να ζεσταθούμε. Αυτό το τριαντάφυλλο και το λουκέτο με τα αρχικά μας. Αυτά θα με γεμίζουν και θα με κάνουν να επιμείνω στο να φλερτάρω.
Σου είπα ελάχιστα και πολύ περιληπτικά κάποια βασικά πράγματα. Αλλά δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ μόνο αυτά. Και η εικόνα δεν είναι φτιαγμένη σωστά. Απλά δεν ξέρω, ήθελα να τα μοιραστώ. Ήθελα να μοιραστώ κάποιες πολύ βασικές σκέψεις. Είναι λίγο ανακατεμένες , λίγο βιαστικές και άσχημα περιληπτικές. Ευτυχώς που δεν είναι αυτό περίληψη των πανελλαδικών. Απλά θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή. Να γνωρίσετε άτομα στη ζωή σας. Να προσπαθήσετε να ανοιχτείτε, να πάρετε και να δώσετε πράγματα. Να είστε ικανοί να παλέψετε για αυτό. Να έχετε το θάρρος να αντιμετωπίσετε κάποια πράγματα. Να μπορείτε να κάνετε στην άκρη τον εγωισμό σας. Να μη το βάλετε κάτω και να πληγωθείτε. Να είστε πάντα με το χαμόγελο και να έχετε όρεξη για νέα πράγματα και χώρο για να τα βάλετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου