Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Τίτλος; Δε χρειάζεται.

Ήταν χειμώνας, αλλά έμοιαζε περισσότερο με φθινόπωρο. Στο παρκάκι της γειτονιάς μου τα δένδρα είχαν ρίξει τα φύλλα τους κάτω. Ένας σωρός από αυτά ταξίδευαν όπου τα πήγαινε το σιγανό αεράκι. Είχε ξεσπάσει βροχή τη στιγμή εκείνη. Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο να πάω σπίτι. Δεν έβγαλα ομπρέλα. Παρά άκουγα το αγαπημένο μου τραγούδι και έμπαινα σε ρόλο πρωταγωνιστή. Να, σα να ήταν μπροστά μου μια κάμερα (α! και άλλη μία στα αριστερά) να με τραβάνε.
Μακάρι να ήσουν κι εσύ εκεί να μου κρατάς το χέρι και να μην είχε τελειωμό όλο αυτό, σκέφτηκα.
Έφτασα σπίτι. Έβγαλα τα ακουστικά από τα αφτιά μου και ξεκλείδωσα την πόρτα. Πρώτη δουλειά φυσικά να ανοίξω το λάπτοπ. Η μισή μου ζωή από εκεί περνά. Να και τώρα, από εδώ με διαβάζεις. Δεν είναι υπέροχο;
Εν πάση περιπτώσει, νομίζω ξέφυγα από το θέμα.
Θέμα; Μάλλον όχι. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει θέμα.
Είναι χαζό, το ξέρω. Μπορεί να σου φαίνεται γελοίο. Εμένα όμως αυτές οι ρομαντικές, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας στιγμές, με κρατάνε ζωντανό.
Ξέρεις τι ήθελα; Απλά να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει σημαντική και μη στιγμή που πρέπει ή όχι να καταγράφεται. Είμαι εδώ για να μοιράζομαι τις σκέψεις μου.
Αναπολώ τέτοιες εικόνες στο μυαλό συνέχεια. Ίσως ανόητο για έναν ενήλικα. Ίσως πάλι απαραίτητο.

2 σχόλια:

  1. Πολυ ευαίσθητη η ανάρτηση σου,
    μου δημιούργησε πολύ όμορφες εικόνες.
    Καλό υπόλοιπο γιορτών :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ! :)
    Καλές γιορτές και σε εσένα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή